Այս աշխատանքս ծրագրել էի ամփոփել-ավարտել այլ կերպ, սակայն մտադրությունս փոխեցի Իլհամ Ալիևի հերթական հոխորտանքին նոյեմբերի 16-ին «Գոլոս Արմենիի» թերթի միջոցով նախագահ Սերժ Սարգսյանի համարժեք պատասխանի պատճառով: Եվ ահա թե ինչու:

Զարմանալի ժողովուրդ ենք մենք, այնքան զարմանալի, որ կուրորեն նվիրվել գիտենք և առավել կուրորեն` ատել: Եվ նման զգացմունքների առկայության պատճառով միշտ կորցրել ենք մեր պատմական տարածքները: Նման զգացմունքներով կառավարվող ժողովրդին կարելի է բնութագրել մեկ բառով` թերարժեք:

Նոյեմբերի 26-ին հրավիրված է իշխող քաղաքական ուժի՝ Հայաստանի հանրապետական կուսակցության համագումարը։ Կարելի է ենթադրել, որ սրանով ոչ պաշտոնապես մեկնարկում է ՀՀԿ նախընտրական արշավը։ Եվ հանրապետականն այդ նախընտրական արշավը, ինչպես երբեք, սկսում է շատ բարդ մեկնարկային պայմաններում։

Սփյուռքի շուկայի (որը Հայաստանի համար արտաքին շուկա է) լիարժեք օգտագործման դեպքում հնարավոր կլինի ստեղծել մի իրավիճակ, որը համարժեք կլինի հայկական ներքին շուկայի ծավալների եռապատկմանը և զգալիորեն կհեշտացնի տեղական արտադրողների գործը:

Կարծում եմ՝ ավելորդ չի լինի համաշխարհային ու այլ բանկերի կողմից անկախ Հայաստանում իրականացված ներդրումային քաղաքականության ուսումնասիրությունը:

Լսե՛ք, ի՞նչ կկատարվի, եթե հանգաթուխ մեկը հանկարծ դառնա Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր: Բնականաբար, նա խիստ կկատաղի, Նարեկացուն կհամարի իր գրչեղբայրը, ինքը սեփական աղբյուր-հուշարձանը կտեղադրի Իսահակյանի արձանի դեմ դիմաց և կպահանջի, որ առավոտ կանուխ ողջ հայությունը բերանացի ձայնարկի իր «Զարզանդի երազախաբությունը» լայնածավալ պոեմը, իսկ երեկոյան, քնից անմիջապես առաջ, կպարտադրի ողջ ազգին՝ բարձի տակ պատսպարել նոբելյանակիր իր ժողովածուն՝ «Զկռտոց և տնքոց» խորհրդավոր վերնագրով:

Վերջերս ինձ մի բիրտ միտք է ցնցահարում-կացնահարում։ Ես էլ հարվում եմ հնամենի խնոցու պես։ Իսկ միտքը բիրտ ահա սա է՝ ի՞նչ նյութից են արդյոք ձուլված մեր փառացունց վերնադասի սիրտն ու հոգին։ Նրանք գիտե՞ն ինչ է գութը։

Ի սկզբանե քաղաքական և փորձագիտական շրջանակներում կանխատեսում էին, թե Հայաստանում կատարված սահմանադրական փոփոխությունները խթան կհանդիսանան, որ մոտավորապես նույն գործընթացները սկսվեն նաև Արցախում։

Այսօրվա հրապարակումը, անշուշտ, կսկսենք ամերիկյան ժողովրդին, այդ թվում՝ մեր հայրենակիցներին ուղղված շնորհավորանքներով՝ ամերիկյան դեմոկրատիայի հերթական հաղթանակի առիթով. Ամերիկան ունի իր նոր նախագահը, որի անունն է Դոնալդ Թրամփ (թրամփ՝ թարգմանաբար նշանակում է մեկանոց տուզ):

Մի անգամ հերթի էի կանգնել մոսկովյան խանութներից մեկում: Առաջս կանգնած ռուս մուժիկը անընդհատ օրորվում էր, օդը հագեցնելով քաջ հայտնի «բուրմունքով»: Մի պահ նա դժվարությամբ շուռ եկավ ու ինձ տեսնելով, ասես մի ակնթարթում սթափվեց ու քարացավ՝ հայացքը հառելով դեմքիս. ну и жидовская морда՝ այսպիսին էր նրա համակ եզրակացությունը՝ լի բացահայտ ատելությամբ: